เวลาที่ผิดหวังไม่สมหวังกับการทำงาน หรือการใช้ชีวิตในมุมต่างๆ อย่ามัวแต่นั่งเศร้าโศกเสียใจคร่ำครวญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะหากเรามัวแต่นั่งเสียใจก็ไม่ได้อะไรใหม่ๆ ในชีวิตแต่จงมองโลกในแง่บวกแทนที่จะจมอยู่กับความเจ็บปวด ทำไมเราไม่ใช้โอกาสแห่งความเจ็บปวดนี้เป็นครูของเรา
เหมือนสมัยเป็นเด็กเราหัดปั่นจักรยาน กว่าจะปั่นเป็นเราก็ต้องผ่านการล้มจนเข่าแตกเลือดออกมาหลายครั้งหลายคราว ถึงจะร้องไห้แต่ก็แป็ปเดียว แต่มันยิ่งเพิ่มความท้าท้ายให้ชีวิตว่าเราจะต้องเอาชนะมันให้ได้ และเราก็ประคองจักรยานขึ้นแล้วเริ่มปั่นมันอีกครั้ง สุดท้ายเราก็ปั่นมันได้เพราะความเพียรความพยายาม (วิริยะ) พอไม่นานเราก็อยากขับมอเตอร์ไซค์เป็น และเราก็ทำได้
ฉะนั้น ความเจ็บปวดหรือความผิดหวังก็เช่นกัน ทำไมเราไม่ทำตัวเองให้เหมือนตอนเราเป็นเด็กลุกขึ้นมาสู้กับมันและเอาชนะมันให้ได้ มีตัวอย่างของชายคนหนึ่งที่ร่างกายเขาพิการแต่ใจไม่พิการ เขาคือ นิควู จิซิค
หลายคนคงสงสัยว่า นิควู จิซิค เป็นใคร เขาเป็นชาวออสเตรเลีย พ่อแม่เป็นชาวเซอร์เบียซึ่งอุทิศตนให้คริสตศาสนา นิควู จิซิค เกิดมาไม่มีแขนทั้งสองข้าง มีขาสั้นๆ ข้างเดียวที่มีนิ้วโป้งสองนิ้วเท่าน้น แทนที่จะมัวหมกมุ่นสงสารตัวเอง หรือโกรธเกรี้ยวผู้คนรอบข้างด้วยเหตุผลต่างๆ นานาของ "ความไม่ยุติธรรม" (Why me?) เขากลับบอกพ่อแม่ว่าเขาอยากใช้ชีวิตปกติ ไม่ต้องการให้ใครมาดูแลหรือปฏิบัติต่อเขาอย่างพิเศษ แล้วเขาก็ใช้ชีวิตปกติ ไปโรงเรียนสามัญเรียนร่วมกับเพื่อนที่มีร่างกายสมบูรณ์ ผู้คนต่างมองเขาอย่างประหลาดใจ โดยที่ไม่ได้ตระหนักเลยว่าสิ่งที่พวกเขาคิดกับความเป็นจริงนั้น เป็นคนละเรื่องเลย เขาเรียนจบบัญชี และปัจจุบันเป็นนักสร้างแรงบันดาลใจที่เดินทางรอบโลก เพื่อพูดกับเด็กวัยรุ่นที่มีความคับข้องใจ ไม่พอใจ เป็นตัวอย่างที่มีชีวิต แสดงให้เห็นว่าที่แต่ละคนมีนั้น ยิ่งใหญ่ขนาดไหน จะทุกข์ร้อนอะไรนักหนา
เขาได้พูดไว้ช่วงหนึ่งของการบรรยายว่า "บางครั้งชีวิตที่ล้มลง คุณคิดว่าคุณมีความหวังไหมที่จะลุกขึ้น ผมล้มลงตรงนี้แต่ผมไม่มีแขน ไม่มีขา ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะลุกขึ้น แต่มันไม่ใช่เลยครับ คุณรู้ไหมผมพยายามเป็นร้อยครั้ง เพื่อที่จะลุกขึ้นทุกครั้งที่ผมล้มลงถ้าผมล้มแล้วยอมแพ้ คุณคิดว่าผมจะลุกขึ้น ได้ไหม (ไม่) แต่ถ้าผมพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันจะไม่ใช่จุดจบมันสำคัญนะครับว่าคุณจะสิ้นสุดความพยายามอย่างไร ถ้าคุณอยากจะผ่านมันไปได้อย่างเข้มแข็ง คุณต้องอาศัยกำลังใจที่จะลุกขึ้น" (เขาเอาหน้าดันพื้นเพื่อประคองตัวเองลุกขึ้น) และได้รับเสียงปรบมือสนั่นกึกก้อง
ดังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่เราทำงานผิดพลาด หรือไม่ประสบความสำเร็จ ก็ไม่ควรยอมแพ้ หรือท้อแท้กับชีวิต พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตรัสไว้ว่า "คนท้อไม่แท้ คนแท้ต้องไม่ท้อ" ควรใช้ความเจ็บปวด หรือข้อผิดพลาดนั้น เป็นเสมือนเทปพันหัวใจให้หนักแน่น และเข้มแข็งยิ่งๆ ขึ้นไป
ที่มา : พระมหามงคล วรรมฺมวาที
0 ความคิดเห็น: